Twarożym okiem.

Czymże jest impulsywność? Otóż właśnie tym. Dziecko które właśnie, ehm... płodzę (w samotności, świntuchy!) to ten blog.
Jest to dziecko Bezsensu, Absurdu i Ironii. A co, dawców tego piekielnego nasienia w postaci weny jest kilku.
Rozpoczynam od impulsu. Otóż właśnie powiedziałam pewnemu człekokształtnemu, że będę pisać bloga i tak właśnie oto to czynię. A WY BĘDZIECIE MOIMI OFIARAMI!
(szyderczy śmiech i muzyka z pogranicza dark ambient)

Bloguje Kasia Tusk, bloguje Maria Czubaszek, bloguje Ania Mucha, bloguje Mój Brat Krzyś, bloguje Krzysztof Skiba i bloguje Matka Sanepid. Wysoce zróżnicowane środowisko do którego jako przedstawiciel nabiału naczelnego postanowiłam dołączyć.
Aby opowieść jaką dziś utworzę w tym poście Was nie znudziła, będzie o mnie, kwintesencji skromności i ascezy wręcz.

Twarożek jest cynicznym przemądrzalcem i jak się denerwuje to rzuca mięsem, a że nie chce budzić okolicznych zwierząt gospodarczych, cegieł oraz głęboko zakopanych pokładów logicznego myślenia, postukam sobie w klawiaturę.

Osoba Wspierająca mój szatański pomysł napisała że blog będzie ciekawy jeśli nie napiszę o tym czy pomalowałam paznokcie i jaką wypiłam herbatę. Dlatego też z czystej przekory chciałam poinformować że paznokci nie pomalowałam, bo mi się nie chciało, za to wyżłopałam całkiem zacną kawę.