Film w wielkim skrócie przedstawia się tak, że tych dwoje zakochuje się po uszy:



Po wielu latach u kobiety zdiagnozowano chorobę Alzheimera. W trakcie pobytu w domu starców mężczyzna czyta jej pamiętnik, w którym zapisywał historię ich miłości.



A na końcu płaczesz.



Jednak nie film jest tu ważny, a prawdziwe życie...

4 października 1941 roku, Jack Potter napisał w swoim pamiętniku, że tańczył tego dnia z niezwykle miłą dziewczyną i bardzo chciałby ją jeszcze kiedyś spotkać.



W wywiadzie dla Daily Mail powiedział: - Była idealnym partnerem do tańca. Zdecydowanie była to miłość od pierwszego wejrzenia - wszystko wskoczyło na swoje miejsce. To było wręcz niesamowite.

Szesnaście miesięcy później para się pobrała. Od tamtej pory nie rozstawali się na krok.


- Jesteśmy ze sobą od zawsze, nie mamy dzieci, mamy jedynie siebie nawzajem - powiedział.

Przez ostatnie 70 lat Jack przechowywał pamiętniki, w których zapisywał ich wspólne przygody.



Niedawno u Phyllis zdiagnozowano chorobę Alzheimera. Tak jak w filmie, Jack każdego dnia czyta fragmenty pamiętników swojej żonie, która, z uwagi na swój stan, musiała przenieść się do domu spokojnej starości.




Jak mówi: - Często pokazuję jej zdjęcia z czasów, kiedy dużo podróżowaliśmy, bardzo to lubi. Za każdym razem, gdy do niej przychodzę, wita mnie z otwartymi rękami - jest bardzo uczuciowa - mimo że czuje się tak źle.



- Phyllis ma kłopoty z mówieniem. Czytam jej i staram się rozmawiać, ale ciężko jest jej odpowiadać - dodaje.



Niedawno para obchodziła 70 rocznicę ślubu.


- Nasze motto brzmi: Que sera, sera, co będzie pokaże czas - mówi Jack. Jeśli coś ma się stać, to po prostu się stanie i sobie z tym poradzimy.